વિલંબ

કૌરવોના દરબારમાં દ્રૌપદીની ભારી વિટંબણા થઇ. દુર્યોધન, દુઃશાસન, કારણ વગેરે અણછાજતા કટુવચનો બોલ્યા. તેમનો ચોટલો ખેંચાયો અને ચીર હણાયા. એવા ટાણે શ્રી કૃષ્ણએ વસ્ત્રો પ્રદાન કરી તેમની લાજ બચાવી.

એ પ્રસંગ વીતી ગયા પછી દ્રૌપદિએ શ્રી કૃષ્ણને પૂછ્યું, " હે કૃષ્ણ! તમે છેલ્લી ઘડીએ મારી લાજ તો રાખી, પણ આટલી બધી સતામણી થઇ ત્યાં સુધી તમે કેમ ઉભા રહ્યા? તમે મારી સહાય માટે ત્વરિત કેમ આગળ ન આવ્યા?"

શ્રી કૃષ્ણ એ માર્મિક સ્મિત વેરીને કહ્યું, " હું બીજું શું કરું? તારી સામે ધર્મરાજા, ભીમ, અર્જુન વગેરે બેઠા હતા. એ સૌ મદદ કરશે એવી આશા રાખીને તું એમની સામે જોઈ રહી હતી, પણ તેમાં નિરાશ થઇ ત્યારે ન છૂટકે તે મને યાદ કર્યો. બધા લોકો આમ જ કરતા હોય છે. પણ જેવો તે મને યાદ કર્યો કે એક ક્ષણનો પણ વિલંબ કર્યા વિના હું આવી પહોંચ્યો કે નહિ? વાર મેં નો'તી લગાડી, તે જ મને મોડો બોલાવ્યો હતો!!"