ક્રોધ

હિંદુ શાસ્ત્રોમાં કામ, ક્રોધ ,લોભ ,મોહ , મદ અને મત્સર એ બધી માણસની વૃતિઓને ષડરીપુ એટલે કે છ પ્રકારના દુશ્મનો કહેવાયા છે .

માણસ માટે ક્રોધ એ એના શરીર અને મન માટે એક ધીમું ઝેર છે . ક્રોધ માણસને અંદરથી ખોખલો બનાવી દે છે .

એની અસર નીચે એ સારા કે નરસાનું ભાન ગુમાવી દે છે. બધાં જ દર્દોની એક દવા-જડીબુટ્ટી જેવી આપણી શ્રીમદ ભગવદ ગીતામાં શ્રી કૃષ્ણે સ્થિતપ્રજ્ઞનાં જે લક્ષણો બતાવ્યાં છે , એમાં પણ જણાવાયું છે કે –

*'વિષયોનું રહે ધ્યાન, તેમાં આસક્તિ ઉપજે,*

*જન્મે આસક્તિથી કામ, કામથી ક્રોધ નિપજે.*

*ક્રોધથી મૂઢતા આવે , મૂઢતા સ્મૃતિને હરે,*

*સ્મૃતિલોપે બુદ્ધિ નાશ , બુદ્ધિનાશે વિનાશ છે.'*

સંત કબીરે પણ એમના એક દુહામાં ગાયું છે કે;

*"કામ, ક્રોધ, મદ, લોભકી, જબલગ મનમેં ખાન,*

*તબલગ પંડિત મુરખ હી, કબીર એક સમાન.*

*જ્યારે માણસની બુદ્ધિ ઉપર ક્રોધની લાગણી હાવી થઇ જાય છે ત્યારે ન કહેવાનું કહેવાઈ જાય છે અને ન કરવાનું કાર્ય થઇ જાય છે.ક્રોધ કર્યાં પછી જ્યારે માણસની બુદ્ધિ ઠેકાણે આવે છે ત્યારે એને સાચી વાત સમજાતાં પુષ્કળ પસ્તાવાની લાગણી થતી હોય છે.*

"એક પિતા એમની ગુલાબના ગોટા જેવી નાની નિર્દોષ બાલિકાને એમણે હમણાં જ ઘસી ઘસીને ચકચકિત કરેલી મોટર ગાડી ઉપર કલરના ક્રેયોનથી કઈક લખતી જુએ છે અને આ પિતાનો ગુસ્સો સાતમે આસમાને પહોંચી જાય છે .

તેઓ ગુસ્સામાં કશું જોયા વિચાર્યા વિના એમને બહું પ્રિય એવી એમની ગાડીનું બારણું જોરથી બંધ કરે છે .

આ બારણામાં એમની નાની દીકરીના એક હાથની નાજુક આંગળીઓ ચગદાઈ જાય છે .

ગાડીનું બારણું બંધ કરીને જ્યારે પિતાએ જોયું તો એમની પુત્રીએ ક્રેયોનથી આ લખ્યું હોય છે:  ” આઈ લવ યુ પપ્પા !!!! “

રોતી કકળતી નાની બાલિકાની એક આંગળીને હોસ્પીટલમાં  કપાવી નાખવી પડે છે .

નાની અબુધ દીકરી પિતાને પૂછે છે “મારી આ આંગળી ક્યારે પાછી ઉગશે પપ્પા .”

આ છોકરી જ્યારે મોટી થશે ,પરણશે ત્યારે જ્યારે જ્યારે કપાયેલી આંગળીઓ ઉપર નજર કરશે ત્યારે એને વર્ષો પહેલાંનો પિતાનો ક્રોધિત ચહેરો નજર સામે દેખાશે ."

આ બનાવ બન્યા પછી પિતાને પુષ્કળ પસ્તાવો થાય છે કે મેં મારી દીકરી કરતાં મારી ગાડીને વધુ મહત્વ આપ્યું એનું કેવું ખરાબ પરિણામ આવ્યું !

નાનકના શબ્દોમાં-

” અબ પસ્તાયે ક્યાં હોત જબ ચીડીયા ચુગ ગઈ ખેત“

મરસીડીઝની માનસિકતા (ડો. કાર્તિક દિલીપકુમાર શાહ)

"મરસીડીઝની માનસિકતા"

(ડો. કાર્તિક દિલીપકુમાર શાહ)

અક્ષરશઃ સત્યઘટના

"શાહ સાહેબ, ક્યાં છો? એક પેશન્ટ તાત્કાલિક દાખલ કરવું પડે એમ છે. મારે ત્યાં આવ્યા છે પણ શરીર એકદમ ફિક્કું પડી ગયું છે. નાડી 160 ઉપર દોડી રહી છે! અને બ્લડ પ્રેશર મેઝર થાય એમ જ નથી.!! પેશન્ટને ઝાડા વાટે ખૂબ જ લોહી વહી રહ્યું છે!!" ડો. પટેલ (જનરલ પ્રેક્ટિશનર) નો ઇમર્જન્સી ફોન આવ્યો!

હું એ વખતે મારા પપ્પાજીના બાયપાસ ઓપરેશન સમયે એમની જોડે બીજા હોસ્પિટલમાં બીજા સગા વ્હાલા ની જેમ જ એક રિલેટિવ તરીકે ચિંતામાં હતો...

ફોનની વાત સાંભળી તરત પ્રત્યુત્તર આપતા કહ્યું, "પટેલ સાહેબ, આમ તો હું ના ન પાડું પણ હું અહી મારા પપ્પાજીના બાયપાસ ઓપરેશન માં છું. તમે થઈ શકે તો બીજા કોઈ ડોક્ટર ને રીફર કરી શકો તો સારું."

"અરે, મેં તો એને તમારી હોસ્પિટલ તરત જ મોકલી દીધા છે ને ત્યાં મેં જાણ પણ કરી દીધી છે...તમે પહોંચી જાવ તો સારું. એ કદાચ ત્યાં પહોંચી પણ ગયા હશે..મારે ત્યાં રાહ જોવાય એમ જ નહોતી!! "

"જો જો દર્દી ઝટ એટેન્ડ કરવું પડે એમ છે. વાર ના કરતા" છેલ્લે ટકોર થઈ....!

હવે મારી પાસે બીજો કોઈ જ રસ્તો નહોતો. એ દર્દી મારી હોસ્પિટલ પહોંચે ત્યારે એની સ્થિતિ શુ હશે એની ચિંતા મને પેઠી! જે વર્ણન ડો. પટેલે કરેલું એ પરથી જો એ દર્દી અડધો પોણો કલાક પણ મોડો પહોંચે તો એના જીવ નું ચોક્કસ જોખમ હોય એવું મને લાગ્યું.  એટલે તાત્કાલિક વળતો ફોન હોસ્પિટલ જોડ્યો, "સિસ્ટર, એક ઇમર્જન્સી કીટ તૈયાર રાખો, અમુક દર્દ ને લાગતી દવા, ઇન્જેક્શન, પાઇન્ટ, લેબોરેટરી, અને બ્લડ બેંકના ફોર્મ વિગેરે રેડી રાખવાનું અને દર્દી આવે એવું ફટાફટ કન્ડિશન રિપોર્ટ કરવાનું" કહી એક હોસ્પિટલમાંથી રિલેટિવ તરીકે વિદાય લઈ હું નીકળ્યો મારી હોસ્પિટલમાં ડોક્ટર તરીકેની ફરજ બજાવા...!

હું પહોંચ્યો. એક 30 વર્ષનો નવયુવાન, પરફ્યુમથી મઘમઘતા રૂમમાં બેડ પર એકદમ ફિક્કા શરીર સાથે પડ્યો હતો. હાથમાં, ગળામાં એમની શ્રીમંતાઇ સોના સ્વરૂપે છલકાતી નહોતી સમાતી. ફૂલ એર કન્ડિશન્ડ રૂમમાં એનું આખું શરીર પરસેવે થી રેબઝેબ હતું. બેડ પર સુતા સુતા પણ એને વિક્નેસ અને ચક્કર લાગતા હતા. પટેલ સાહેબે કહ્યું હતું એમ જ ઇમર્જન્સી જણાતી હતી.આજુબાજુ 2-3 તરવરતા યુવકો પણ હતા. દર્દીની કન્ડિશન સેટલ કરવાની પ્રાથમિક સારવાર બાદ મેં દર્દીની અને દર્દની બંનેની ઉલટતપાસ ચાલુ કરી.

"ક્યારથી છે...તમને આવું?"

"સાહેબ એક મહિના થી!!!!! આજે જરા ચક્કર વધારે આવી રહ્યા છે."

"સગામાં કોણ?"

"કોઈ નહીં...!"

મેં કહ્યું, "તો આ બધા??"

"એ તો બધા પાડોશી છે. મારો ભાઈ ને વાઈફ આવે છે. રસ્તા માં હશે."

"અરે પણ, તમારી કન્ડિશન સિરિયસ લાગે છે, તાત્કાલિક લોહીની 3-4 બોટલ જોઇશે, કદાચ ICU માં શિફ્ટ કરવા પડે અને જરૂર પડે એન્ડોસ્કોપી પણ કરવી પડે! આ બધું કરવા તમારા વતી કોણ સંમતિ આપશે ને કોણ દોડશે?" આવેલા પાડોશીને પૂછ્યું, તો કહે;  "સાહેબ, અમે તો અહીં સુધી એમને લઇ આવ્યા હવે બધું તમારું કામ. તમે જ એને બચાવો. બાકી એમના સગા આવે એટલે વાત કરજો."

હું ચમક્યો, આમાં એ પડોશીએ હળવેકથી પોતાનો હાથ બહાર સરકાવી દીધાનું મને ભાન થઈ ગયું. દર્દીને જો તાત્કાલિક સારવાર અને બ્લડ ના મળે તો એનું મૃત્યુ નિશ્ચિત હતું એટલે દર્દીની સામે જોઈ બ્લડબેન્ક માં ફોન કરી વિના વિલંબે તાત્કાલિક 3 બોટલ મોકલવાનું ફરમાન જારી કરવામાં આવ્યું.

બ્લડ આવી ગયું, ઇમર્જન્સી ટ્રીટમેન્ટ ચાલુ થયાને 4-5 કલાકમાં સ્થિતિ થાળે પડવા માંડી. નાડી, બી.પી., અને બ્લીડીંગ બધું સેટ થવા માંડ્યું. દર્દી ને મને બંને ને જીવમાં જીવ આવ્યો. ત્યારબાદ સગા આવ્યા!! "સાહેબ, આ શું થયું, મારો ભાઈ સારો થઈ જશે ને?" વિગેરે વિગેરે પ્રશ્નોના જવાબ આપ્યા બાદ હું આશ્વાસન આપી નિકળ્યો.

ત્રીજા દિવસે, સાંજે પેશન્ટ એકદમ દુરુસ્ત હતો. બ્લીડીંગ જોકે ચાલુ હતું પણ ઓછું. અત્યાર સુધીમાં એને સ્ટેબલ કરવાની જ ટ્રીટમેન્ટ ચાલતી હતી. રોગ ની તો મૂળ સારવાર બાકી હતી. હવે મેં એને સમજાવ્યું કે "તમારે ઓપરેશનની જરૂર છે. મસા હદ બહારના છે, આ લોહી જે ચઢાવ્યું એ આમ જ નીકળી જશે જો ઓપરેશન નહીં કરાવો તો....."

"ના, ના, સાહેબ મને હવે સારુ છે. મને ડિસ્ચાર્જ આપી દો તો સારું...!"

મેં એક આંચકો ખાધો. હજુ ભાઈ માંડ થોડા સેટલ થયા ને મૂળ દર્દ પણ ઠીક નથી થયું, બ્લીડીંગ પણ ચાલુ, મારે એમને રજા કઈ રીતે આપવી??

"સાહેબ, જુઓ કાલ કરતા હું આજે એકદમ સ્વસ્થ છું. ખરેખર. અને આવું બ્લીડીંગ તો મને વરસથી છે જ ને...મને ક્યાં કંઈ થયું?? મારે કોઈ ઓપરેશન નથી કરાવવું!!!"

એમના ભાઈએ પણ સુર પુરાવ્યો. એમની આ અજ્ઞાનતા પિછાણી મેં કહ્યું, "ભાઈ તમારે જવું જ હોય તો જાઓ પણ તમારી મરજીથી હું રજા આપીશ, મારી ઈચ્છા વિરુદ્ધ. અને આ દર્દ તમારો પીછો નહીં છોડે."

એમ કહી, વાત પહોંચી બિલ પર.

"સાહેબ, અમારે કોઈ ક્લેઇમ નથી. જો જો અમારી તરફ. ઇમર્જન્સી વિઝીટ, બ્લડ, હોસ્પિટલ ચાર્જ, મેડીસીન્સ એમ મળીને કુલ 12500 નું બિલ થયું."

"સાહેબ, આટલો બધો ચાર્જ!!! કૈક ઓછું કરો. હું ના ભરી શકું એટલો બધો ચાર્જ!! અને ઇમર્જન્સી ચાર્જ શેનો ?? બ્લડ નો ચાર્જ?? આવું તો કઈ હોતું હશે??"

મેં કીધું, "આ 3 બોટલ પહેલા દિવસે જે ચઢાવી એનો જ અડધો ભાગ છે આ બિલ માં,  કે જે બ્લડ બેન્ક માં જમા કરવા પડે અને જેની વ્યવસ્થા આપના કોઈ સગા હાજર ન હોવાથી સંસ્થાએ કરી હતી એટલે કે સંસ્થાએ ભર્યા હતા.!!!"

"ઓહો, તમારે રાહ તો જોવી જોઇયે ને અમારી?? અમને આવ્યા બાદ કીધું હોત તો અમે લાઇ આપતા..."

મને વધુ દલીલ કરવાનું ના ફાવ્યું, "સાચી વાત છે તમારી, મારે રાહ જ જોવી જોઈતી હતી, મારી જ ભૂલ છે!!! એક કામ કરો, તમને યોગ્ય લાગે એ રકમ તમે ભરજો. અત્યારે સગવડ ના હોય તો પછી આપી જજો."

"અમે 5 દિવસ પછી બતાવા આવશું ત્યારે લેતા આવશું."

નવાઈ ની વાત એ કે ડિસ્ચાર્જ લીધાના ત્રીજા જ દિવસે ભાઈ એ જ ઘટનાક્રમ અને કન્ડિશન સાથે ફરી પાછા રજુ થયા. ઇમર્જન્સી માં મારે પાછું જવાનું થયું.  આ વખતે ભાઈ 4-5 દિવસ રોકાયા. છતાંય ઓપરેશનની તાત્કાલિક જરૂર હોવા છતાંય આગળ ઓપરેશન કરાવાની ઈચ્છા એમની જરાય નહોતી. એ ઈચ્છાને માન આપી,  ડિસ્ચાર્જ માં ફરી એ જ તખ્તો રચાયો. 

આ વખતે ભાઈ એ કહ્યું,  "સાહેબ, હવે બીજી વાર અમને રાહત આપો." 

મેં કહ્યું, "તમને યોગ્ય લાગે એ રકમ જ્યારે યોગ્ય લાગે ત્યારે જમા કરાવજો."

ટોટલ ખર્ચની સામે લગભગ અડધી જ રકમ જમા કરાવી તેઓએ ડિસ્ચાર્જ લીધો. અને મરસીડીઝ માં બેસી વિદાય થયાં!!!!!

બરાબર, 7 દિવસ બાદ તેમના ભાઈ આવ્યા, "સાહેબ, અમારે એક કંપનીમાં ફાઇલ મુકીએ તો ખર્ચ રીઈમ્બર્સ થાય માટે એક કામ કરોને આટલાં આટલાં જગ્યાએ સહી સિક્કા કરી આપોને...!!"

મારી ફરજ માં હોવાથી મેં તે કરી આપ્યા.

"...અને અમને બિલ તો પુરી એમાઉન્ટનું જ આપજો....!! કદાચ થાય તો વધુ પણ!! આમતો, આ ક્લેઇમ પાસ થવાનો નથી. પણ તમારે થોડું 15-20% બિલ વધારે જ બનાવી આપવું પડશે."

હવે, મારુ સ્વમાન થોડું ઘવાયું! મેં કહ્યું, "ભાઈ તમે જે એમાઉન્ટ ભરી છે એની પાકી રસીદ બહાર ડેસ્ક ઉપર તૈયાર છે. તમને એ જ મળશે. બાકી બીજી કોઈ મદદ હું તમને નહીં કરી શકું....!! અને કદાચ આ આપણી છેલ્લી મુલાકાત રહેશે." ભાઈ આ સાંભળી પોતાનું અપમાન થયું હોય એમ હબકી ગયા પણ એ રસીદ લઈને મરસીડીઝ માં બેસી વિદાય થયા.

અને હવે આ જ ભાઈ સમાજમાં ફરિયાદ કરશે, " ડોક્ટર તો લૂંટવા જ બેઠા છે, કંઈ માણસાઈ કે માનવતા જેવું જ નથી એમનામાં!"

શું કરવાનું આપ જ કહો......?  (અક્ષરશઃ સત્યઘટના -- ડો. કાર્તિક શાહ, અમદાવાદ)

"વિશ્વાસ"

ગયા અઠવાડિયાની એક સત્યઘટના:

"વિશ્વાસ"

" સાહેબ, મારી પત્નીને શુ બીમારી છે? એનો જીવ આપના હાથમાં જ છે. ગમે એ કરો પણ તમારે જ એને સાજી કરવાની છે...!"

મેં કહ્યું, " ભાઈ, એમને આંતરડાના કેન્સર ની જટિલ બીમારી છે. પાછું સ્ટેજ 3 માં છે, એઆજુબાજુ ના અવયવો સાથે પણ ચોંટી ગયું લાગે છે. ગામડાં માં આની સવલત ના હોવાથી તમારે અમદાવાદ જ આવવું પડે ત્યાર બાદ બીજી સારવાર પણ લેવી પડે. અને કદાચ, મારા સિવાય જો કોઈ બીજા સર્જનનો અભિપ્રાય લેવો હોય તો તમારે એ લઇ લેવો જોઈએ."

ના અમારે ક્યાંય નથી જવું. તમે કાઈ ખોટું થોડું વિચારો અનારા માટે. અમને તો તમારા પર જ ભરોસો.

" ખર્ચ બોલો કેટલો થશે? "

હવે હું જરાક વિચાર સાથે એમની આર્થિક નબળી પરિસ્થિતિ જોઈ બોલ્યો. ભાઈ, આનું ઓપરેશન કરવું પડે. કદાચ એવું પણ બને કે ગાંઠનું ઓપરેશન આપણે સંપૂર્ણ ના કરી શકીયે ને ખાલી બાયપાસ જ આપવું પડે....પછી કેમોથરાપીને એવું બીજું ઘણું...અમદાવાદ જેવા સેન્ટરમાં પ્રાઇવેટ હોસ્પિટલમાં 10 દિવસ રહેવુય પડે...ખરચ થાય કદાચ સિવિલ હોસ્પિટલ માં તમારે સારું રહેશે.

"ના. તમારે જ કરવાનું. જે થાય તે પછી."

મેં કહ્યું, જુઓ ભાઈ, આપની લાગણી હું સમજ્યો. જો બધું સલામત કોઈ પણ કોમ્પ્લિકેશન વગર પતે તો આમ તો 1.5-2 લાખનો ખર્ચ થાય. જો કોઈ કોમ્પ્લિકેશન ઉભું થાય તો વધે પણ ખરો. લોહી 5 ટકા જ છે. લોહી જોઇશે 5-6 યુનિટ.

એ સાંભળી ભાઈ થોડાં ઢીલા પડ્યા. મેં એ રૂબરૂ જોયું. એના પત્ની માટે એ કાઈ પણ કરી છૂટવા તૈયાર હતો એ સ્પષ્ટ જણાતું હતું. "પણ મારી આટલી કેપેસિટી નથી. હું તો એક સરકારી બસ નો ડ્રાયવર છું" મારી પાસે આટલી માતબર રકમ ના હોય. " 

મને ખબર છે. પણ આ ખર્ચતો થવાનો.કદાચ 5-10 % આઘો પાછો.

ના પણ હું વ્યવસ્થા કરીશ. તમે બોલો ક્યારે દાખલ થવાનું?

મેં કહ્યું કાલે જ. એમાં ઢીલ શાની. પહેલા લોહી તો ચઢાવું જ પડશે.

ભાઈની આ તૈયારી જોઈ મેં તરત જ કીધું. તમે ચિંતા ના કરો મારી ફી જાવા દો. તમને મેં કીધું એના 50 ટકા થી પણ ઓછા ખર્ચ માં સારવાર હું કરી આપીશ. દવા, સ્ટેપ્લર, એનેસ્થસિયા, icu, બ્લડ, તપાસો, સીટી સ્કેન આ બધું થયી ને લગભગ 60-70 હજાર નો ખર્ચ તો એનો જ છે...તમે ખાલી એ ભરી દેજો. બાકી ઉપર હજાર હાથ વાળો બેઠો છે. એ સંભાળી લેશે.

ભાઈ, મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે બીજા દિવસે એની પત્ની ને લઈને અમદાવાદ પહોંચ્યા. પહેલા જ દિવસે, એમણે ટેબલ પર 70 હજાર રૂપિયા મૂકી દીધા. લો સાહેબ, આ તમે કીધું તું ને....તમે તમારું કામ ચાલુ કરો.મારી પાસે જે હતું તે બધું ગોઠવણ કરી મેં આ રૂપિયાની વ્યવસ્થા કરી છે. મેં કહ્યું, અરે આની કોઈ ઉતાવળ નથી. તમે પછી આપજો...

ના, તમે તમારી ફી ઓછી કરો. કાઈ બધું મફત થોડું થાય. અમે ભલે ગામડાના માણહ પણ એટલું તો અમને ય ખબર પડે....હું દંગ રહી ગયો..!

લોહી ચડ્યું, ઓપરેશન પણ થઈ ગયું, એમના પત્ની ખાતા પીતા પણ થઈ ગયા. ડિસ્ચાર્જ નો ટાઈમ થયો.  મેં કીધું, રજા અને કરો મજા હવે. ..ઉપર વાળો પણ ભાવના ની કદર કરે જ છે.

તરત બીજી જ ક્ષણે, ભાઈએ.પૂછ્યું, સાહેબ તમારું બિલ? મેં કહ્યું કાઈ નહીં? આપણે વાત થયી તી તો ખરી?

ના એવું ના ચાલે? એ ગદગદ થયી બોલ્યો. મને એ ડંખશે. 

એક કામ કરો, હું આવતા અઠવાડિયે તમને ફરી બતાવવા લઈને આવું ત્યારે લેતો આવીશ ખાલી. મને આંકડો કહી દો.મેં ચોખ્ખી ના પાડી.

બીજા અઠવાડિયે, ભાઈ આવ્યા. એમના પત્ની ને સારું હતું. ટાંકા પણ નીકળી ગયા. પરિવાર આનંદ માં હતો. પછી ભાઈ એ વાત કાઢી. હું અત્યારે કદાચ ફી નહીં આપી શકું, પણ મારા ખેતર માં અત્યારે ઘઉં થાય છે. બહુ જ સરસ પાક ઉતાર્યો છે. તમે મારા પરિવાર માટે આટલું વિચાર્યું તો અમે તમારા પરિવાર માટે ના વિચારી શકીયે. એક કામ કરો, હું તમારા માટે પોન્ક અને ઘઉં મોકલાવીશ. એ ભાઈએ આજીજી કરી ને કહ્યું જોજો એનો સ્વીકાર કરજો...નહીંતર મારુ મન દુભાશે!!

ફરી આ ભાઈએ મને આશ્ચર્ય માં મૂકી દીધો. મેં વિચાર્યું, શુ આ માણસની માણસાઈ..ને આત્મસન્માન...મેં સહજ જ કહ્યું, ભાઈ, તમે કીધું એમાં બધું જ આવી ગયુ. આવું કૈજ તમારે નથી કરવાનું. હું તમારા ગામ માં આવી એક દિવસ ચા પી જઈશ બસ.!!

ભાઈ ને દુઃખ થયું. એ બોલ્યાં ના એ તો આવજો ત્યારે આવજો. પણ આ તો લેવાનું જ છે. બહુ આનાકાની પછી મેં કહ્યું, એક કામ કરો આ ઘઉં તમે તમારા પરિવાર માટે જ રાખો. ને હું આ થોડો પોન્કનો સ્વીકાર કરું છું.

ભાઈ સહર્ષ બોલ્યાં, પણ તમારે ઘરે લઈ જવાનો. નહીંતર મને સરનામું આપો, હું પહોંચાડી દઈશ...મેં કહ્યું ના ભાઈ ના, તમને મારા પર વિશ્વાસ નથી?

ભાઈ, છેલ્લું વાક્ય બોલ્યા, " સાહેબ, આ વિશ્વાસ નો દોરો જ તો છે જેણે અમને તમારી સાથે બાંધેલા છે. આ વિશ્વાસે જ તો મારી પત્ની ને સાજી કરી છે. એ જીવશે ત્યાં સુધી અમારો પરિવાર આપનો ઋણી રહેશે!! આ ઋણ સામે આ બધું જ કાઈ નથી!!!

એ ભાઈ આંખ માં આંસુ સાથે પોન્ક ની થેલી મને આપી વિદાય થયાં....!!

(આ જ અઠવાડિયા ની એક બીજી સત્ય ઘટના ...આનાથી એકદમ વિપરીત.આપણાં અમદાવાદ ના ઉચ્ચ શિક્ષણ પામેલા મરસીડીઝમાં આવેલા ઉચ્ચ આર્થિક પરિસ્થિતિ ધરાવતા પરિવારની ..ફરી ક્યારેક રજુ કરીશ!!)

આ બધું ક્યાંય કોઈ જ સમાચારપત્ર કે આપણો આ ભદ્ર સમાજ કે બુદ્ધિજીવીઓ પ્રસ્તુત નથી કરતા. માટે અહીં રજૂ કરેલ છે. આવી ઘટનાઓ પ્રત્યેક ડોક્ટર સાથે ઘટતી જ હોયછે. પણ ડોક્ટર ચર્ચાય છે તો બસ એની ઊંચી ફી માટે, બેદરકારી વિશે ને એના પર થતા assault વિશે.!!! ઉપરનો પ્રસંગ પણ ચર્ચાય તો ડોક્ટરો માટે સારું...પણ એવું નહીં થાય એ બધા જ જાણે છે..

- કાર્તિક શાહ