માનો ન માનવા જેવું!

તમે ચમત્કાર માં માનો છો ? હું પણ…. આમ છતાં કોઈકની શ્રધ્ધા નું બળ અથવા વ્યક્તિનું આત્મબળ ન માની શકાય એવું કૈક કરી જાય છે.સાવ સામાન્ય માણસની આ વાત છે,કોણ કેવી રીતે ઘડાતો હોય છે અને કોણ એને ઘડતો હોય છે?આ બે સવાલ અને તેના જવાબ મને આ એક પ્રસંગ થી મળ્યા જે તમારી આગળ….

મારા ઘરમાં એક છોકરી કામ કરતી હતી,હવે તો એના લગ્ન થઇ ગયા,પણ એ છોકરી એની દાદી સાથે આવતી.હવે કિશોર વયમાં બુટ્ટી માળા બંગડી પહેરવાના શોખ હોય.તેથી એક દિવસ ચાંદીના ઝાંઝર પહેરીને આવી, હવે છમ છમ છમ અવાજ મને પહેલેથી જરાય પસંદ નહિ.મેં પોતે કોઈ દિવસ ઘુઘરી વાળા ઝાંઝર પહેર્યા ય નથી અને મારી દીકરીઓને પણ અવાજ થાય એવા પહેરવા નથી દીધા.ખબર નહિ કેમ પણ ઘુઘરીઓનો અવાજ મને બહુ ડીસ્ટર્બ કરે.તો મેં બે દિવસ રાહ જોઈ કે આ છોકરી કદાચ કાલથી નહિ પહેરી આવે, પણ એવું કાઈ બન્યું નહિ એટલે મેં એને સમજાવ્યું કે કામ કરવા જઈએ ત્યારે આવા દાગીના પહેરીને ન જવાય.એટલે ડરના માર્યા એણે એક બીજો રસ્તો અપનાવ્યો.

તે એ કે, ઘરેથી ઝાંઝર પહેરીને આવે,અને અમારા કમ્પાઉન્ડમાંએક ગોખલા જેવું છે એમાં છુપાવી દે અને આ વાતની મને જરાય ખબર નહિ.હવે એકાદ બે દિવસમાં મારે પસ્તી આપવાની થઇ હોવાથી એક પસ્તી વાળા વર-વહુ જતા હતા તેમને બોલાવ્યા એ માણસ કાઈ નિયમિત રીતે અમારી સોસાઈટીમાં આવતો નહિ.પણ મેં બોલાવ્યો.અને પાછળ પસ્તી રાખી છે તે લઇ લે અને અહિયાં વજન કર એમ કરી મેં એને પાછળ મોકલ્યો.આ દાદી-પૌત્રી ઘરની અંદર હતા.પસ્તીવાળાનું કામ પત્યું, અને તે ચાલ્યો ગયો.

હજી દસેક મિનીટ થઇ ત્યાં દાદી બુમો પાડતી મારી પાસે આવી,અને કહે કે,આ છોકરીના ઝાઝરાં ચોરાઈ ગયા, હેં?!એ ક્યાં પહેર્યા હતા ?પછી બધું રહસ્ય ખુલ્યું ને એક છોકરાને મેં કહ્યું કે,”હજી એ પસ્તીવાળો બહુ દુર નહિ ગયો હોય તું સ્કુટર લઈને જા,” એ બધે ફરી વળ્યો પણ કોઈ મળે?!છોકરી ને દાદી રડે કે બેન બે હજારના ઝાઝરાં…..હુંય શું બોલું?રોજ સવારે પસ્તીવાળા ની રાહ જોઇને બહાર બેસું.કોઈ ન દેખાય.ચાર-પાંચ દિવસ પછી એ જ માણસ નીકળ્યો,પણ તેની વહુ ન હતી સાથે.મેં જોરથી બુમ પાડીને એને બોલાવ્યો.

એ આવ્યો અને મેં ઝડી વરસાવી,”તે દિવસે તું ને તારી વહુ આવ્યા હતા તે પાછળ ગોખલામાં થી ગરીબ માણસના ઝાંઝર ચોરતાં શરમ ન આવી,કોઈનું લઈને પાછા આરામથી જાણે કઈ જ બન્યું ન હોય તેમ બધે ફરો છો? તમે ય ગરીબ છો અને આ બિચારા મહેનત કરીને ખાનારનું ચોર્યું છે તે તમને કોઈ કાળે પચશે નહિ…” એ તો શિયાવિયા થઇ ગયો,માફી માગવા માંડ્યો અને કહે કે હું હમણાં જ અડધા કલાકમાં જ આપી જાઉં છું.મને જરાય વિશ્વાસ ન બેઠો,પણ અડધા કલાકે સાચે જ તે આવ્યો અને મને જે કહ્યું તે,

“બા,આ વસ્તુ જયારે હું લઈને જતો હતો ત્યારે જાણે મારી પાછળ કોઈ દોડતું હોય અને મને ખેંચતું હોય એવું લાગ્યું અને હું બહુ જ ડરી ગયો  બે ત્રણ રાત હું ઊંઘી ન શક્યો.અને મેં ઝાંઝર પાછા આપવાનું નક્કી કર્યું જ હતું પણ તમે મને જે કહ્યું ને તેથી મને બહુ પસ્તાવો થયો તે બા આ લો ઝાઝરાં પાછા,હવે કદી આવું કામ નહિ કરું.પણ મને સોસાઈટી માં આવતો બંધ ન કરાવતા.”

તે ‘દિ થી છોકરી ઝાંઝર ભૂલી ગઈ અને પેલો માણસ ચોરી કરવાનું ભૂલી ગયો. ત્યારથી હું એ જ માણસને હમેશા પસ્તી આપું છું.