એક વર્ગમાં પ્રોફેસરે વિદ્યાર્થીને સ્ટેજ પર બોલાવી ને તેના હાથમાં એક પાણીથી ભરેલો ગ્લાસ આપ્યો અને કહ્યુ કે તારે આ ગ્લાસને પકડીને ઉભા રહેવાનું છે. વિદ્યાર્થીને આ કામ તો બહુ જ આસાન લાગ્યુ એ ગ્લાસ પકડીને ઉભો રહ્યો થોડો સમય થયો એટલે વિદ્યાર્થીએ કહ્યુ કે સાહેબ હવે હાથ થોડો થોડો દુખે છે આ ગ્લાસને પકડી રાખવાથી. પ્રોફેસરે કહ્યુ ભલે દુખે તુ એમ જ પકડી રાખ જેમ જેમ સમય પસાર થતો ગયો તેમ તેમ વિદ્યાર્થીંની દુખાવાની ફરિયાદ વધતી ગઇ અને એક સમય તો એવો આવ્યો કે સાહેબની મંજૂરી મેળવ્યા વગર જ પેલો ગ્લાસ ધડામ કરતો નીચે મુકી દીધો.
પ્રોફેસરે વિદ્યાર્થીને પુછ્યુ કે બેટા હવે કેવું લાગે ?
વિદ્યાર્થીએ કહ્યુ અરે સાહેબ વાત જ કરોમાં બહું મોટો ભાર હલવો થયો હોય એમ લાગે છે બહું જ રીલેક્ષ ફીલ કરું છું.
મિત્રો આપણે બધા પણ આપણા ભૂતકાળની કેટલીક એવી ઘટનાને પકડી રાખીએ છીએ. એને જેટલી વાર યાદ કરીએ એટલી વાર વધુ ને વધુ દુખી થઇએ છીએ એ ભૂતકાળની આવી યાદો વર્તમાનનો આનંદ પણ લેવા દેતી નથી. પેલા પાણીના ગ્લાસની જેમ આવી યાદોને પણ છોડતા શીખીએ તો કેવા હળવા થઇ જઇએ.....
હું સમજુ છુ કે આ બહુ અઘરું છે પણ અશક્ય તો નથી જ.
No comments:
Post a Comment
આજની કૃતિ જો આપ સર્વે મિત્રોને પસંદ આવી હોય તો થોડી તકલીફ ઉઠાવી અને આપના પ્રતિભાવ / કોમેન્ટ્સ જરૂર ફેશબુક પર અથવા બ્લોગ પોસ્ટ પર મૂકવા કોશિશ કરશો ...