લુડોવિકો એન્ટોનિયો મુરાટોરી
(૨૧.૧૦.૧૬૭૨ - ૨૩.૦૧.૧૭૫૦)
ઈટાલીના વિગ્નોલા ની એક શાળામાં એક શિક્ષક પોતે જે ભણાવતા હતાં તેમાં સંપુર્ણ ડૂબી ગયા હતાં. જો કે, તેમનાં પર ધ્યાન આવ્યુ કે તેમનાં કેટલાંક વિદ્યાર્થીઓ સતતપણે બારીની બહાર જોતાં હતાં. પહેલા તો શિક્ષકને લાગ્યું કે તેં બાલિશ કુતુહલ હશે પણ જ્યારે આ ખલેલ લાંબો સમય ચાલુ રહી ત્યારે શિક્ષકે પોતે જઇને બારી પાસે જોવાનું નક્કી કર્યું. તેઓ બારી નીચે ઊભેલા ચિંથરેહાલ અને ઠંડીમાં થરથરતાં એક નવ વર્ષના છોકરાને જોઈને આઘાત પામી ગયા. શિક્ષકે વર્ગને ખલેલ પહોંચાડવા બદલ તેનાં પર રાડો પાડી.
બિચારો છોકરો રડી પડ્યો. તેણે કહ્યુ, "મેં કઈં જ ખોટું નથી કર્યું, હું અહી તમે જે શીખવો છો તેં દૂરથી સાંભળવા અને સ્ટોર પર જતા પહેલા કાંઇક નવું શીખવા માટે ઉભો હતો. જો તમે મને અહી ના ઇચ્છતા હોવ તો હું પાછો નહીં આવુ."
" તું શાળાએ કેમ નથી આવતો તો? "
" મારી પાસે ભણવાના પૈસા નથી...! ", છોકરાએ કહ્યુ.
"જો તુ ભણવા વિશે ખરેખર ગંભીર છે કે નહીં તેં મને જોવા દે. મેં ગઇકાલે અને તેની પહેલાંના દિવસે જે વિષયો સમજાવ્યા હતાં તેનાં વિશે કાંઇ કહે."
છોકરાને બધુંજ યાદ હતુ ને તેં બધું કડકડાટ બોલી ગયો. ડઘાઈ ગયેલાં શિક્ષકે કહ્યું, "૬ લીરા (ઇટાલીનું ચલણ) ની તુ હવે જરાય ચિંતા ના કરીશ, તું ખાલી ભણવા આવ બાકીની તમામ વ્યવસ્થા હું કરીશ!"
છોકરાએ એટલી પ્રગતિ કરી કે વર્ષનાં અંતે શિક્ષકને ખબર નહોતી પડતી કે તેને બીજું શું શીખવવું? તેને મદદ કરવા ત્યાર બાદ ઘણાં લોકો આગળ આવ્યાં. તેં એક મહાન વિદ્વાન, ઇતિહાસનો મહાન વ્યાખ્યાતા અને ઇટલિનો મહાન લેખક બન્યો. એ છોકરો હતો "લુડોવિકો એન્ટોનિયો મુરાટોરી" !
No comments:
Post a Comment
આજની કૃતિ જો આપ સર્વે મિત્રોને પસંદ આવી હોય તો થોડી તકલીફ ઉઠાવી અને આપના પ્રતિભાવ / કોમેન્ટ્સ જરૂર ફેશબુક પર અથવા બ્લોગ પોસ્ટ પર મૂકવા કોશિશ કરશો ...